Als kind met autisme is de wereld onveilig. Je hebt dan beschermingsmechanismes nodig. Maar dat geeft bepaalde patronen in je volwassen leven, die dan niet meer handig zijn.
Wanneer jij opgroeit met het idee dat je je klein moet maken, of niet goed genoeg bent voor deze wereld, gaat de hele wereld door die filter. Dus later is dit zo geïntegreerd, dat jij het idee hebt dat je niets kan. Je maakt je nog steeds klein.
Hoeveel van jou mag je zijn in deze wereld?
Je mag dit dus langzaam af gaan leren. Dat gaat niet van de een op de andere dag. Als volwassenen mag jij je bevrijden en eigen keuzes maken. Anderen zijn van jou inmiddels een bepaald patroon gewend. Maar je hoeft je niet klein te maken om de ander comfortabel te laten voelen.
En het is uiteraard oke als dat niet gelijk lukt, dat gebeurd iedereen.
Maar kun je iedere dag even een moment, je lijf echt voelen. Voelen wat jij wil, in plaats van laten leiden door gebeurtenissen. Het kan helpen om even te dansen, zingen, ademhalingsoefening doen of whatever. Doe dat bv bij opstaan of tanden poetsen, koppel het aan een activiteit dan hou je het makkelijker vast. Een nieuw patroon aanleren is super moeilijk, dus dit is echt een eerste stap om je bewuster te maken van hoe jouw lijf aanvoelt en wat jij nodig hebt.
Je kan niet zomaar ergens mee stoppen, zonder te weten wat er dan komt. Je gaat dan onrust ervaren, of misschien wel angst. Want je weet niet hoe dat uitziet of aanvoelt. Die leegte wil je vanzelf weer opvullen. Stel je daarom voor hoe jij je wilt gaan voelen.
Stel jezelf de vraag hoe het voelt als je daar bent, waar je naartoe wil. Hoe voelt het om echt vrij te zijn van de oude patronen? Als het niet meer nodig is om je klein te maken.
Wat had ik als kind nodig, wat ik mezelf nu iedere dag kan aanbieden?
Dit zijn open vragen, daar hoef je niet direct een antwoord op te hebben. Het is iets om dagelijks over na te denken.
Ben je bereid jezelf niet meer af te remmen?
Reactie plaatsen
Reacties