Maskeren is een woord dat gebruikt word voor mensen met autisme die in contact met anderen, sociaal gedrag vertonen. Dat gaat bij ons niet vanzelf. Het is aangeleerd gedrag.
Misschien hebben ouders geprobeerd om het kind sociaal te laten zijn. Beleefdheidsnormen geuit en aangeleerd. Allemaal natuurlijk uit goede wil.
Je gaat als kind kijken wat anderen doen, en dat nadoen. Zo vertoon je toch sociaal gedrag. Omdat je vaker als 'vreemd' overkomt als je iets ongepast blijkt te zeggen, word je stiller, en ga je nog meer zo doen als anderen doen. Want dan val je niet op, dan ben je niet raar. Je ouders vinden het fijn als je net zo doet als andere kinderen, dus word het gedrag beloont.
Door jaren lang maskeren word het enigszins normaal om je continue aan te passen aan de omgeving. Als je sociale contacten al niet uit de weg gaat. Want maskeren is slopend.
Omdat het niet vanzelf gaat, kost het ontzettend veel energie om je constant aan te passen en beleeft te doen. Ook raak je het gevoel van eigenheid kwijt. Want wie ben je zelf nu eigenlijk? Als je anderen altijd gekopieerd hebt, wat blijft er dan nog van jezelf?
We mogen dit dan ook wel afleren. Nieuwe normen stellen: Jezelf zijn is belangrijker dan beleeft zijn.
Dit is een belangrijk punt van mijn idee voor Safe Space. Een plek waar iedereen zichzelf mag zijn. Dieren doen dit vanzelf, dieren accepteren vanzelf. Vooral rescue honden, want deze hebben zich ook altijd aangepast aan de omgeving (voor overleving). Honden hebben schijt aan menselijke beleefdheidsnormen. Je hoeft niet te praten, je mag er gewoon ZIJN. En dat mag iedereen leren.
Reactie plaatsen
Reacties