Verslaving, lichamelijke klachten, criminaliteit, ze hebben iets gemeen.
Ik had al eerder een nieuw beeld van verslavingen gekregen, of het nu drugs, alcohol of eten is. En dat het niet klopt hoe we met criminaliteit omgaan is ook geen nieuws (orange is the new black of docu's van Louie Theroux). Ook vertel ik wel eens vaker dat lichamelijke klachten slechts een symptoom zijn. Nou eigenlijk zijn deze uitingen dat dus allemaal: slechts een symptoom.
Want wat blijkt nou, onder deze uitingen blijkt allemaal een vorm van trauma te zitten. En trauma klinkt allemaal heel zwaar. Maar trauma's zijn vaak bij ons onbekende stukken. Ik ontdekte er pas een bij mezelf uit een vorige relatie. Iets ongrijpbaars wat je toch nog steeds ergens tegen blijft houden.
Maar soms ook stukken die teruggaan naar onze jeugd. Dingen die ons niet bewust zijn 'aangedaan'. Maar vaak met de beste bedoelingen zijn overkomen. Het heeft geen zin om bij een trauma een schuldige aan te wijzen, want daarbij geef je jouw kracht weg. Daarbij blijf je machteloos achter, en zo kom je er niet uit.
Wel is het belangrijk te benoemen. Wat had jij toen eigenlijk nodig, en wat heb je nu misschien nodig? Kan jij dat jezelf geven? Kun jij voor jouzelf zorgen zoals je eigenlijk gewild had dat anderen dat voor jou deden?
Mooie documentaire hierover, gratis te bekijken voor enkele dagen nadat je je aanmeld:
https://wisdomoftrauma.com/?fbclid=IwAR0wxb6fs4ybzfbayNBz5jRSP80h5-d4l1AlnTbdRc0Mm1_U4Wx_PyC4u2k
Reactie plaatsen
Reacties