Het einde

Ik hoorde dat we eigenlijk gelimiteerd zijn door onze taal. Door woorden en zinnen. In de eerste instantie vond ik dit vreemd. Taal is toch hoe we communiceren, hoe ik die woorden überhaupt binnenkrijg. Maar met vibraties krijgen we een gevoel binnen.. zonder taal. Dat lijkt inderdaad wel next-level.

Ons lichaam begrijpt gevoelens beter, ook van een ander, zonder taal. Een gevoel brengt een bepaalde frequentie mee.

Soms maakt dat communiceren moeilijk. Omdat mensen gericht zijn op taal en op woorden. Soms is een gevoel lastig te omschrijven. Sommige gevoelens begrijpen we allemaal. Maar hoe ik dingen aanvoel, dat valt niet te begrijpen.

Zoals met mijn vorige hond Romy, waarvan ik in mijn hart wist dat ze inslapen niet fijn vond. Nu is ze uiteindelijk toch ingeslapen omdat ze echt niet op kon staan. Ik heb daar geen spijt van gehad, al zat het me dwars. Maar toen het einde voor Pukje vorig jaar dichterbij kwam, begon dit gevoel weer op te spelen. Ik wil dit niet meer, niet meer in laten slapen. Dat gaat tegen mijn natuur in, tegen dé natuur in.

Pukje had in zijn leven weinig controle gehad. Zijn vorige eigenares had hem verstoten, noemde hem, of  ‘die lelijke’. Haar broer had hem wel in huis genomen maar wou hem kwijt. Hij wou hem ‘doodmaken’. Puk was zogezegd irritant. Ik heb geen idee waarom, je zou vergeten dat hij er is zo braaf. Het enige dat we nu merken is dat hij niet meer graag alleen is. Zijn zicht en gehoor zijn zover verslechterd, dat hij angstig word. Stipt om 8 uur in de avond, begint hij te blaffen, te roepen. Dan wil hij, ingewikkeld in een dekentje (vraag me niet waarom ik dat weet), op de bank bij ons liggen. En dan is het goed, dan is hij stil.

Ik voelde wel dat Puk dichterbij sterven kwam. Maar Puk wou niet vertrekken. We hadden al vaker gedacht dat het tijd was. Maar hij was wat gevoelig voor bepaalde voeding, dan werd hij ziekjes en erna stond hij weer op alsof er niets aan de hand was. Hij begon juist op zijn oude dag beter te eten, goed te eten. Maar het lijfje nam niks meer op, hij bleef mager, al jaren eigenlijk. En hij kon toch zo genieten, genieten van de zon, genieten van een aai, genieten van een diepe slaap. Wij genoten er gewoon van om hem in de zon te zien liggen, je zag hoe alle zorgen verdwenen, zonder woorden. Maar je werd er zelf rustig van. Dat is een vibratie, een energie, een gevoel.

Het werd langzaam en toen plots zwaarder voor Puk. Hij sliep zo goed als de hele dag, maar hij begon te piepen en te blaffen. Ik dacht misschien krijgt hij pijn, en ik geef flink pijnstilling. Dat geef ik niet graag maar op een oude dag maakt de toxische belasting ook niks meer uit. De pijnstilling leek niet te helpen en we kregen een beetje paniek. Was Puk aan het lijden? Het was ook vervelend, hij hield ons de hele nacht wakker.

Ik nam hem mee in zijn fietsmandje, omdat ik hem niet alleen thuis wou laten in deze staat. De vriendin van mijn oom doet energetisch werk en werkt in het Hospice, ze weet dus alles van deze fase en ik zoek advies. Toevallig kom ik haar tegen terwijl ik Puk bij me heb. Ze is blij dat ze Puk nog een keer kan zien, misschien wetend dat het de laatste keer is.

Ze verteld dat wij vaak vinden dat een ander ‘lijdt’. En natuurlijk willen we dat niet. Maar hoe kunnen wij bepalen óf een ander lijdt. Ik had al vaker vernomen, dat we zelf de beslissing maken wanneer we sterven. Iedereen. Dit heb ik niet alleen gehoord van mensen die connecties hebben met het hiernamaals, mensen die het meegemaakt hebben, of mensen die werken met stervende mensen zoals deze vriendin. Maar ook voel ik het tot in mijn kern. Dit was namelijk het moment dat ik er beter mee om kon gaan dat mijn nichtje Simone was gestorven op jonge leeftijd. Ze had zelf die beslissing genomen, ze had haar opties bekeken en oordeelloos verder gegaan zonder ons. Wij maken daar een verhaal van, wij missen haar.

We kiezen niet alleen wanneer we sterven, voor we hier komen kiezen we wat we willen meemaken. Misschien gek dat je iets naars wil meemaken. Maar stel je voor dat je alles al hebt wat je wil daarboven. Net zoals je vroeger met het spelletje ‘Sims’ op de computer, opeens cheatcodes had voor alles wat je kon wensen. Even is dat leuk, en dan ga je je kapot vervelen. Uiteindelijk besluit je misschien zonder cheatcodes het spel te spelen. Zo denk ik dat het leven ook gekozen wordt. Je wil bepaalde dingen meemaken, voor de lessen die eruit komen. Voor de ervaring. En je kunt je daarboven niet echt voorstellen hoe dit gaat zijn. Daardoor is het niet altijd een leuke keuze.

Anyway, Pukje wou ook op zijn eigen manier gaan. Hij was niet aan het lijden maar aan het dromen! Vandaar dat pijnstilling niet veel leek te doen. De laatste twee nachten was hij constant aan het dromen, aan het piepen in zijn slaap. We kregen meer begrip, het was minder irritant dat hij ons wakker hield haha ik had zo’n mega slaaptekort inmiddels. Puk had zo ontzettend veel nog te verwerken, en dat kwam er nu allemaal uit! Zijn verleden was natuurlijk niet niks.

In een poging om het hem makkelijker te maken doe ik verschillende bioresonantie behandelingen. Uit een scan komt een programma dat ik normaal nooit heb: Lichen. Er staat bij dat de energie van deze bloem zou helpen om de overstap te maken in zijn stervensweg. Het helpt de weg vinden door het donkere astrale veld naar het licht. Geen idee wat het betekend, klinkt zo vaag, maar het komt precies in zijn laatste dagen naar boven, hoe typisch. Normaal komt er altijd iets bekends uit, en deze scan heb ik pas 1x eerder gehad, ook bij een dier dat op punt van overlijden stond. Ik draai de scan voor Puk, om te begeleiden naar het einde van dit aardse leven. Ik vertel hem dat dit niet het einde is, want ik voel zijn angst. Een gevoel dat niet uit te leggen is. En erna volgt opluchting.

Mijn vriend neemt Puk op de bank, hij was weer aan het piepen in zijn slaap en mijn vriend wou hem natuurlijk troosten. Ik ga bij ze zitten terwijl mijn vriend opstaat om zijn dag te beginnen en ik heb sterk het gevoel dat hij op schoot wil liggen. Ik zet mijn ontbijt weg zodat ik hem goed kan vasthouden. Op dat moment geeft Puk een flinke zucht, en verlaat zo zijn lichaam.

Mooier had ik het niet kunnen wensen.